Οι λέξεις μου διαφεύγουν, σαν ξωτικά κρύβονται στα δάση του μυαλού μου πίσω από κορμούς συναισθημάτων και φυλλωσιές αναμνήσεων. Δεν μου είναι εύκολο να σου πω τα σκοτεινά μυστικά μου ούτε είναι εύκολο να σε κάνω να καταλάβεις αυτά που δεν μπορώ ούτε εγώ να καταλάβω, μπορώ μονό να σε πάρω μαζί μου στην κατάβαση των σκέψεων μου μέχρι τον ναό του μυαλού μου, χαμένου από χρονιά στην ομίχλη της λησμονιάς.. Είναι δύσκολο ταξίδι και εσύ δεν μπορείς να με ακολουθήσεις, είναι ωραία η θαλπωρή της σιγουριάς σου και δεν μπορείς να την αφήσεις για την παγωμένη ανάσα της αβεβαιότητας που σου προσφέρω εγώ, ένας διαφορετικός Δον Κιχώτης που παλεύει τους δικούς του αόρατους εχθρούς. Για αυτό και εγώ θα γελάω και θα σε κάνω να νιώθεις ότι όλα είναι καλά,για να μην χρειαστείς να πολεμήσεις τους δικούς μου γίγαντες. Η μοναξιά μου θα είναι ο μοναδικός μου σύντροφος στην περιπέτεια, όμως και τα λάφυρα θα είναι μονό δικά μου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου