Ουαν οφ δoουζ ντεις.

Είναι από αυτές τις μέρες που ο ήλιος σκάει μούρη για λίγο, έστω για να σου θυμίσει ότι ακόμα και ΕΣΎ ενα ποταπό αμφίβιο μπορεί να έχεις your day in the sun, και ύστερα κρύβετε πίσω από τα ζωηρά γκρι σύννεφα που το μόνο που θέλουν  από την στιγμή της δημιουργία τους είναι να έχουν ένα βίαιο υδάτινο ξέσπασμα πάνω στο βρωμο κέφαλο σου. Επίσης είναι απο αυτές της μέρες που το αυτοκίνητο σου μοιάζει με ενα σιδερένιο κουτί με κάτι λαστιχένιες ρόδες, μια φυλακή που στην αρχή σε γοητεύει αλλά μετά σε αφήνει να σαπίσεις σε μια αναμονή οπου το κόκκινο κυκλάκι αργεί πεισματικά να γίνει πράσινο και εσύ κόκκινο-πορτοκαλό-πρασινίζεις  γιατί ποτέ δεν έχεις αρκετό χρόνο για αυτές τις μαλακίες. Είναι μια από αυτές τις μέρες που οι λέξεις που θέλεις να ακούσεις δεν έχουν ειπωθεί ακόμα, το κινητό δεν χτυπάει με εκείνο τον απαίσιο ήχο που θες καιρό να αλλάξεις αλλά ποτέ δεν έχεις το χρόνο, η μακαρονάδα δεν πέτυχε και ο καταραμένος γείτονας έχει βγάλει την μούρη του βόλτα στο μπαλκόνι και σε κοιτάει με το λάγνο βλέμμα της αγελάδας που έχει δυσκοιλιότητα εδώ και κάτι μήνες και κοντεύει να χέσει από τα αυτιά. Είναι μια από αυτές τις μέρες που κάποιος φίλος/εραστής θα σου πει κάτι που θα σε πληγώσει και εσύ θα προσπαθήσεις με την δύναμη του μυαλού σου να μετακινήσεις το τούβλο που έχει ψιλό ξεκολλήσει από την διπλανή πολυκατοικία και να του το σκάσεις στο κούτελο.

Επίσης είναι μια από αυτές τις μέρες που νιώθεις σαν το καζανάκι που υπολειτουργεί στην μονάδα εντερικών προβλημάτων του γειτονικού σου νοσοκομείου.

YIKES.