Roadtrip.

Το κρύο αεράκι χάιδευε τα γυμνά μου χεριά και μαστίγωνε το πρόσωπο μου, όσο και αν φοβάμαι τις βόλτες με δίκυκλα τερατάκια πάντα μου άρεσε η ελευθεριά που σου προσφέρουν. Ο ήλιος αχνός, μερικές ηλιαχτίδες προσπερνούσαν τα σύννεφα και σαν ανταύγειες χάιδευαν τον ασφαλτωμένο δρόμο,μια λακκούβα εδώ μια εκεί το κορμί μου χόρευε στο ρυθμό της κακοτεχνίας. Ξαφνικά το μυαλό μου ταξιδεύει στο όνειρο που είδα εχθές σε έναν ύπνο βαρύ και γλυκό, ήταν λέει εκείνος ο παλιός φίλος σε ένα ατύχημα· το αμάξι κομμενο στην μεση εκεινος μια χαρα...και σκεφτομαι ολες τις φορες που τα ονειρα μου βγηκαν αληθινα και φοβαμαι. Υστερα ομως το μάτι μου πέφτει σε ένα σκυλάκι, που έχει βγάλει την μούρη του έξω από το παράθυρο και η γλώσσα του χορεύει στον αέρα, αυτό σκέφτομαι, είναι η αληθινή ελευθεριά. Μέτα όπως το φανάρι γίνετε από κόκκινο πράσινο και η σκέψη μου ταξιδεύει σε εσένα,σαν τα φανάρια έτσι και εσύ αλλάζεις χρώμα και απαγορεύεις οπότε θες την κίνηση των συναισθημάτων μου,τι μπορεί να κάνει ένα όχημα σαν εμένα παρά να περιμένει για το πράσινο σου? Τα σύννεφα κρύβουν τα σύννεφα και ο αέρας γίνετε πιο βίαιος μαζί μου,ο προορισμός μακρινός... Όσο και να τρέχει το τερατάκι δεν φτάνει, όσο και να μακραίνει ο δρόμος δεν τελειώνει ποτέ. Κοιτάζω τον ουρανό για ακόμα μια φορά μα δεν μου λέει τίποτα, ίσως δεν ξέρει ούτε και αυτός αν θα φτάσω ποτέ στον προορισμό.

Ταξίδι στο κέντρο της γης..

Οι λέξεις μου διαφεύγουν, σαν ξωτικά κρύβονται στα δάση του μυαλού μου πίσω από κορμούς συναισθημάτων και φυλλωσιές αναμνήσεων. Δεν μου είναι εύκολο να σου πω τα σκοτεινά μυστικά μου ούτε είναι εύκολο να σε κάνω να καταλάβεις αυτά που δεν μπορώ ούτε εγώ να καταλάβω, μπορώ μονό να σε πάρω μαζί μου στην κατάβαση των σκέψεων μου μέχρι τον ναό του μυαλού μου, χαμένου από χρονιά στην ομίχλη της λησμονιάς.. Είναι δύσκολο ταξίδι και εσύ δεν μπορείς να με ακολουθήσεις, είναι ωραία η θαλπωρή της σιγουριάς σου και δεν μπορείς να την αφήσεις για την παγωμένη ανάσα της αβεβαιότητας που σου προσφέρω εγώ, ένας διαφορετικός Δον Κιχώτης που παλεύει τους δικούς του αόρατους εχθρούς. Για αυτό και εγώ θα γελάω και θα σε κάνω να νιώθεις ότι όλα είναι καλά,για να μην χρειαστείς να πολεμήσεις τους δικούς μου γίγαντες. Η μοναξιά μου θα είναι ο μοναδικός μου σύντροφος στην περιπέτεια, όμως και τα λάφυρα θα είναι μονό δικά μου..

Ουαν οφ δoουζ ντεις.

Είναι από αυτές τις μέρες που ο ήλιος σκάει μούρη για λίγο, έστω για να σου θυμίσει ότι ακόμα και ΕΣΎ ενα ποταπό αμφίβιο μπορεί να έχεις your day in the sun, και ύστερα κρύβετε πίσω από τα ζωηρά γκρι σύννεφα που το μόνο που θέλουν  από την στιγμή της δημιουργία τους είναι να έχουν ένα βίαιο υδάτινο ξέσπασμα πάνω στο βρωμο κέφαλο σου. Επίσης είναι απο αυτές της μέρες που το αυτοκίνητο σου μοιάζει με ενα σιδερένιο κουτί με κάτι λαστιχένιες ρόδες, μια φυλακή που στην αρχή σε γοητεύει αλλά μετά σε αφήνει να σαπίσεις σε μια αναμονή οπου το κόκκινο κυκλάκι αργεί πεισματικά να γίνει πράσινο και εσύ κόκκινο-πορτοκαλό-πρασινίζεις  γιατί ποτέ δεν έχεις αρκετό χρόνο για αυτές τις μαλακίες. Είναι μια από αυτές τις μέρες που οι λέξεις που θέλεις να ακούσεις δεν έχουν ειπωθεί ακόμα, το κινητό δεν χτυπάει με εκείνο τον απαίσιο ήχο που θες καιρό να αλλάξεις αλλά ποτέ δεν έχεις το χρόνο, η μακαρονάδα δεν πέτυχε και ο καταραμένος γείτονας έχει βγάλει την μούρη του βόλτα στο μπαλκόνι και σε κοιτάει με το λάγνο βλέμμα της αγελάδας που έχει δυσκοιλιότητα εδώ και κάτι μήνες και κοντεύει να χέσει από τα αυτιά. Είναι μια από αυτές τις μέρες που κάποιος φίλος/εραστής θα σου πει κάτι που θα σε πληγώσει και εσύ θα προσπαθήσεις με την δύναμη του μυαλού σου να μετακινήσεις το τούβλο που έχει ψιλό ξεκολλήσει από την διπλανή πολυκατοικία και να του το σκάσεις στο κούτελο.

Επίσης είναι μια από αυτές τις μέρες που νιώθεις σαν το καζανάκι που υπολειτουργεί στην μονάδα εντερικών προβλημάτων του γειτονικού σου νοσοκομείου.

YIKES.

Βρέχει στην φτωχογειτονιά

   Αυτή η βροχή που σε χαστουκίζει με σαδιστική ευχαρίστηση και σε κάνει να νιώθεις σαν βρεγμένο φύλλο κολλημένο στην μπότα του κατακτητή πολύ μου αρέσει. Με εκφράζει ρε παιδί μου,πως το λένε?  Θέλω να βγω έξω σαν τους γυμνοσάλιαγκες και να σέρνομαι στο δρόμο φωνάζοντας "ΕΊΜΑΙ ΈΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΚΟΥΛΉΚΙ, ΈΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΚΟΥΛΙΚΙΙΙΙΙΙΙΙΙ" κάνοντας όλους τους ανθρώπους διπλά μου να τρέχουν μακρυά μου. Γιατί? Δεν ξέρω, ίσως εκείνη η ασφάλεια στον εγκέφαλο μου να έχει καεί απο γεννησιμιού μου, όπως και να έχει me gusta. Και επειδή τώρα έχω να κυνηγήσω κάτι πεταλούδες και να πεταλώσω κάτι σαλιγκάρια, την κάνω. Πάρτε άσθμα να ακούσετε..