Ξύπνησα σήμερα το πρωί με τον ήχο από τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν στο παράθυρο μου και ήταν σαν μουσική στα αφτιά μου..Ο ήλιος χάθηκε σήμερα αλλά δεν με πειράζει έτσι και αλλιώς ο μουντός καιρός ταιριάζει στην ψυχολογία μου. Το τηλέφωνο κτυπάει μανιωδώς αλλά δεν έχω όρεξη να μιλήσω σε κανέναν θέλω λίγο πριν ξεκινήσει η μέρα μου να ηρεμήσω και να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου που για μια ακόμα φορά με οδηγούν σε εσένα. Τι σημασία έχει που έχουν περάσει χρόνια? Για έμενα η αγάπη είναι πάντα σαν ένα μωρό που δεν μεγαλώνει έχει ανάγκες και σου δημιουργεί συνεχεία ένα άγχος. Τα έκανα όλα σωστά? Ίσως ποτέ δεν μπορείς να τα κάνεις όλα σωστά στην αγάπη, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ελπίζεις ότι αυτά που δίνεις είναι αρκετά. Που να είσαι άραγε? Τι να κάνεις? Σε σκέφτομαι συχνά, όχι γιατί θέλω την αγκαλιά σου ή τα χάδια σου αλλά γιατί θέλω να ξέρω ότι είσαι καλά. Ότι αγαπάς και αγαπιέσαι και που και που με σκέφτεσαι και εσύ. Έτσι είναι η πραγματική αγάπη νομίζω. Δεν είναι η σωματική επαφή που σε νοιάζει τόσο αλλά να είναι καλά εκείνος/εκείνη που αγαπάς. Άμα αυτό που νιώθεις είναι από την μοίρα ευλογημένο θα ξαναδείς εκείνον/εκείνη που φωλιάζει στην κάρδια σου και θα μιλήσετε σαν δυο παλαιοί και αγαπημένοι εραστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου