A new bookcase!

  Being the "man" around the house can be a bit frustrating at times. What is even more frustrating is being a weak "man", as i condiser myself to be, meaning having to lift a bookcase (bought form the fine IKEA) that is to damn heavy for you. Times like that i wish i was married (getting a bit panicky there) or at least i wish i had a man around to do those chores. 

  Getting to IKEA and parking in the very very busy parking lot was quite easy but navigating through the maze like store was very annoying to be honest. I didn't expect it to be THAT busy but i forgot it's  September and high-school graduates are picking their new furniture to go along with their new apartments in their new cities (going crazy with the "new"!!).

 The decorators had done a lovely job in creating the rooms to show off the furniture and more than once i wish my bedroom and living room looked that good! The prices were ok i suppose, even thought my budget was very limited, i only found one that i both liked and could afford. This is the bookcase i chose.. 

I don't know if ill be in trouble for posting this photo (hehe) i really hope not!Anyway..

 Tomorrow is going to be a looong day, i am going to re-decorate my living room and finally put my lovely and amazing books in a proper bookcase! :D

Long time no see...!

Έχει περάσει πολύ καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα στο μπλογκ μου...!Όχι ότι διαβάζει κανείς τι γράφω but still νιώθω λες και έχω παραμελήσει ένα σημαντικό κομμάτι της ιντερνετικης ζωής μου. Βασικά για να είμαι ειλικρινής ούτε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία δημοσίευση μου..άλλα αυτό δεν θα ξανασυμβεί (νομίζω :P)! Ένας από τους λογούς που αμέλησα την συγγραφή εδώ είναι ότι πάντα πίστευα ότι έπρεπε να γράφω κάτι βαθυστόχαστο και γεμάτο συναισθηματισμούς άλλα σπάνια ένιωθα την ανάγκη να μεταφέρω αυτές μου τις σκέψεις στο "χαρτί". Για αυτό αποφάσισα να γράφω για την καθημερινή μου ζωή, πράγματα που μου άρεσαν (βιβλία,ταινίες κτλ) tidbits από την βαρετή ζωή μου!So...it begins!

.

Η πόλη την νύχτα αλλάζει πρόσωπο. Κίτρινα,μπλε και κόκκινα φώτα δίνουν χρώμα σε μια άχρωμη πραγματικότητα. Τι είναι το αύριο?Μια ιστορία,μια ελπίδα ότι δεν θα χαθείς και εσύ έτσι ξαφνικά.

Σκέφτομαι όλα μου τα αύριο,τα χθες και τα ποτε και όλο με πιάνει ένας πόνος στο στήθος..Τι να σημαίνει?Με τρομάζει η απώλεια λέξεων μέσα μου. Όχι,όχι απώλεια. Απροθυμία να βγουν στην επιφάνεια...Γιατί?Θέλω τόσο πολύ να πω μια ιστορία..Ίσως για αυτό. Μια ιστορία,όχι την δίκη μου ιστορία..Θα υπάρξει άραγε η δίκη μου ιστορία?Αναρωτιέμαι..

Old writer's block

Προσπαθώ να βάλω σε μια λίστα τα πράγματα για τα οποία θέλω να μιλήσω (δηλαδή να γράψω) άλλα δεν βγαίνει πουθενά . Οι λέξεις είναι κολλημένες κάπου ανάμεσα στην σκέψη και στην εντολή “γράψε” και δεν λένε να πάρουν μορφή. Ένα όνειρο έχω,να γίνω συγγραφέας (ακόμα και χωρίς κάποιο βιβλίο με το όνομα μου στα βιβλιοπωλεία), ένα όνειρο που πιθανόν δεν θα γίνει πότε πραγματικότητα. Σκέφτομαι ότι οι λογού είναι τρεις : 1) δεν έχω ταλέντο στην συγγραφή 2) έχω ταλέντο άλλα όχι εκπαίδευση (και πειθαρχία) για να κάτσω να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο 3) είμαι ένα κοίλα με τρομερή φαντασία και μια μιιιιιικρη κρίση ταυτότητας. ΟΚ εντάξει το πρώτο ίσως προέρχεται από την so called χαμηλή αυτοεκτίμηση μου αλλά τα άλλα δυο είναι λογικά συμπεράσματα. Aaaaaaanyway, ώρα για την 126954189663489 προσπάθεια. (Νομίζω πως το word είναι eviiiiiiil)

Roadtrip.

Το κρύο αεράκι χάιδευε τα γυμνά μου χεριά και μαστίγωνε το πρόσωπο μου, όσο και αν φοβάμαι τις βόλτες με δίκυκλα τερατάκια πάντα μου άρεσε η ελευθεριά που σου προσφέρουν. Ο ήλιος αχνός, μερικές ηλιαχτίδες προσπερνούσαν τα σύννεφα και σαν ανταύγειες χάιδευαν τον ασφαλτωμένο δρόμο,μια λακκούβα εδώ μια εκεί το κορμί μου χόρευε στο ρυθμό της κακοτεχνίας. Ξαφνικά το μυαλό μου ταξιδεύει στο όνειρο που είδα εχθές σε έναν ύπνο βαρύ και γλυκό, ήταν λέει εκείνος ο παλιός φίλος σε ένα ατύχημα· το αμάξι κομμενο στην μεση εκεινος μια χαρα...και σκεφτομαι ολες τις φορες που τα ονειρα μου βγηκαν αληθινα και φοβαμαι. Υστερα ομως το μάτι μου πέφτει σε ένα σκυλάκι, που έχει βγάλει την μούρη του έξω από το παράθυρο και η γλώσσα του χορεύει στον αέρα, αυτό σκέφτομαι, είναι η αληθινή ελευθεριά. Μέτα όπως το φανάρι γίνετε από κόκκινο πράσινο και η σκέψη μου ταξιδεύει σε εσένα,σαν τα φανάρια έτσι και εσύ αλλάζεις χρώμα και απαγορεύεις οπότε θες την κίνηση των συναισθημάτων μου,τι μπορεί να κάνει ένα όχημα σαν εμένα παρά να περιμένει για το πράσινο σου? Τα σύννεφα κρύβουν τα σύννεφα και ο αέρας γίνετε πιο βίαιος μαζί μου,ο προορισμός μακρινός... Όσο και να τρέχει το τερατάκι δεν φτάνει, όσο και να μακραίνει ο δρόμος δεν τελειώνει ποτέ. Κοιτάζω τον ουρανό για ακόμα μια φορά μα δεν μου λέει τίποτα, ίσως δεν ξέρει ούτε και αυτός αν θα φτάσω ποτέ στον προορισμό.

Ταξίδι στο κέντρο της γης..

Οι λέξεις μου διαφεύγουν, σαν ξωτικά κρύβονται στα δάση του μυαλού μου πίσω από κορμούς συναισθημάτων και φυλλωσιές αναμνήσεων. Δεν μου είναι εύκολο να σου πω τα σκοτεινά μυστικά μου ούτε είναι εύκολο να σε κάνω να καταλάβεις αυτά που δεν μπορώ ούτε εγώ να καταλάβω, μπορώ μονό να σε πάρω μαζί μου στην κατάβαση των σκέψεων μου μέχρι τον ναό του μυαλού μου, χαμένου από χρονιά στην ομίχλη της λησμονιάς.. Είναι δύσκολο ταξίδι και εσύ δεν μπορείς να με ακολουθήσεις, είναι ωραία η θαλπωρή της σιγουριάς σου και δεν μπορείς να την αφήσεις για την παγωμένη ανάσα της αβεβαιότητας που σου προσφέρω εγώ, ένας διαφορετικός Δον Κιχώτης που παλεύει τους δικούς του αόρατους εχθρούς. Για αυτό και εγώ θα γελάω και θα σε κάνω να νιώθεις ότι όλα είναι καλά,για να μην χρειαστείς να πολεμήσεις τους δικούς μου γίγαντες. Η μοναξιά μου θα είναι ο μοναδικός μου σύντροφος στην περιπέτεια, όμως και τα λάφυρα θα είναι μονό δικά μου..

Ουαν οφ δoουζ ντεις.

Είναι από αυτές τις μέρες που ο ήλιος σκάει μούρη για λίγο, έστω για να σου θυμίσει ότι ακόμα και ΕΣΎ ενα ποταπό αμφίβιο μπορεί να έχεις your day in the sun, και ύστερα κρύβετε πίσω από τα ζωηρά γκρι σύννεφα που το μόνο που θέλουν  από την στιγμή της δημιουργία τους είναι να έχουν ένα βίαιο υδάτινο ξέσπασμα πάνω στο βρωμο κέφαλο σου. Επίσης είναι απο αυτές της μέρες που το αυτοκίνητο σου μοιάζει με ενα σιδερένιο κουτί με κάτι λαστιχένιες ρόδες, μια φυλακή που στην αρχή σε γοητεύει αλλά μετά σε αφήνει να σαπίσεις σε μια αναμονή οπου το κόκκινο κυκλάκι αργεί πεισματικά να γίνει πράσινο και εσύ κόκκινο-πορτοκαλό-πρασινίζεις  γιατί ποτέ δεν έχεις αρκετό χρόνο για αυτές τις μαλακίες. Είναι μια από αυτές τις μέρες που οι λέξεις που θέλεις να ακούσεις δεν έχουν ειπωθεί ακόμα, το κινητό δεν χτυπάει με εκείνο τον απαίσιο ήχο που θες καιρό να αλλάξεις αλλά ποτέ δεν έχεις το χρόνο, η μακαρονάδα δεν πέτυχε και ο καταραμένος γείτονας έχει βγάλει την μούρη του βόλτα στο μπαλκόνι και σε κοιτάει με το λάγνο βλέμμα της αγελάδας που έχει δυσκοιλιότητα εδώ και κάτι μήνες και κοντεύει να χέσει από τα αυτιά. Είναι μια από αυτές τις μέρες που κάποιος φίλος/εραστής θα σου πει κάτι που θα σε πληγώσει και εσύ θα προσπαθήσεις με την δύναμη του μυαλού σου να μετακινήσεις το τούβλο που έχει ψιλό ξεκολλήσει από την διπλανή πολυκατοικία και να του το σκάσεις στο κούτελο.

Επίσης είναι μια από αυτές τις μέρες που νιώθεις σαν το καζανάκι που υπολειτουργεί στην μονάδα εντερικών προβλημάτων του γειτονικού σου νοσοκομείου.

YIKES.